شهید صالح سمیعی‌نژاد (آتش‌پور)، بیست و پنجم بهمن‌ماه ۱۳۳۶ش در محله سلمقان بیدگل چشم به جهان هستی گشود. فقر و تنگدستی عمومی مردم در آن سال‌ها، صالح را نیز مانند بسیاری دیگر از درس و مدرسه محروم کرد. صالح از‌‌ همان کودکی برای کمک به وضعیت معیشتی خانه پدری، مجبور به قالی‌بافی شد. اما محرومیت‌های مادی و سختی معیشت خانواده‌ در آن سال‌ها، مانع تربیت دینی فرزندان نمی‌شد. صالح نیز از‌‌ همان سال‌ها با مسجد و نماز و قرآن و هیئات مذهبی خو گرفته بود و علیرغم بی‌سوادی، روح بلند و منش انسانی داشت. ده ساله بود که بالاخر موفق شد در کنار قالی‌بافی، در کلاس‌های شبانه هم مشغول تحصیل شود و با هر سختی مدرک ششم ابتدائی را اخذ نماید. هفده ساله بود که با دخترعمویش وصلت نمود و علی‌رغم تمامی مشکلات و سختی‌ها، به‌دلیل روحیه و اخلاق خاص خود، زندگی گرم و همراه با مهر و صفائی را آغاز نماید. سال ۱۳۵۵ش، لیلا اولین فرزندش شش ماهه بود که صالح عازم خدمت سربازی شد. پایان خدمت سربازی‌اش مصادف با روزهای اوج مبارزات انقلاب اسلامی بود. انقلاب که پیروز شد، صالح هم بخشی از وقت زندگی خود را وقف حضور در صحنه‌های مختلف انقلاب اسلامی کرد و با تشکیل بسیج به عضویت آن درآمد. جنگ تحمیلی که آغاز شد، غیرت و همت و ایمان صالح اجازه نداد که زن و بچه و زندگی مانع از انجام وظیفه دینی‌اش شود و از این زمان تا وقت شهادت، لحظه‌ای درنگ و غفلت را جایز ندانست. صالح در عملیات‌های متعددی شرکت نمود. شجاعت و مهربانی، دو خصلت بارز صالح بود که باعث شده بود دوستان و هم‌رزمانش شیفته او باشند. عملیات خیبر در اسفندماه ۱۳۶۲ش به پایان رسیده بود و صالح علی‌رغم این‌که پدر سه فرزند بود و آن‌ها را از صمیم قلب دوست می‌داشت و دلتنگی‌های دوطرفه حضور در جبهه‌ها را بسیار سخت می‌کرد، باز هم به خود اجازه نداد که صحنه را خالی کند. وظیفه ایمانی و روح جهادی، صالح را بعد از عملیات خیبر در جبهه ماندگار کرد. در آخرین مرخصی که به شهر و نزد خانواده و دوستانش آمده بود، بی‌قراری صالح بر همه مشخص شده بود. صالح در این آخرین روزهای مرخصی از شهید و شهادت گفت و از همگی حلالیت طلبید. او آماده شهادت شده بود و خانواده را نیز آماده این ماجرا کرد. دل و روحش دیگر تاب ماندن در قفس خاکی را نداشت. او از جانب حضرت دوست برای یک میهمانی خونین دعوت شده و از جان و دل این دعوت را پذیرفته بود. در بهار سال ۱۳۶۳ش، گردان حضرت امام محمد باقر علیه‌السلام از لشکر ۱۴ حضرت امام حسین علیه‌السلام، خط پدافندی پاسگاه زید را تحویل گرفت و در همین مأموریت پدافندی و در تاریخ سیزدهم خردادماه سال ۱۳۶۳ هجری شمسی (مصادف با سوم ماه مبارک رمضان) بود که صالح در سن بیست و هفت سالگی، مزد جهاد و ایمان و لیاقت خود را گرفت. لیلا، ریحانه و حمیدرضا دردانه‌های دوست‌داشتنی صالح به‌هنگام شهادت بودند. شهید صالح سمیعی‌نژاد (آتش‌پور) در گلزار شهدای هفت امامزاده بیدگل مدفون می‌باشد.